mònicu

Sicilianu

Sustantivu

mònicu s m (puru scrittu mònucu o mònacu)

1. Riliggiusu (mèmmiru di n'òrdini munàsticu maschili).

Prununza

• [mònicu]
• AFN: /ˈmɔnɪcu/

Sillabbazziuni

mo | ni | cu

Furma cunzigghiata

mònicu, mònucu, mònacu

Etimuluggìa / Dirivazzioni

Veni di lu latinu "monachus".

Palori currilati

fidi, frati, cresia

Traduzzioni

talianu: monaco, frate spagnolu: monje, fraile còrsu: frati

francisi: moine, frère ngrisi: monk, friar