vindita

Da Wikizziunariu, lu dizziunariu a cuntinutu lìbbiru.

Sicilianu anticu

Sustantivu

vindita s f, furma antica (1328) di "vìnnita".

Prununza

[vìndita]

Sillabbazziuni

vin | di | ta

Etimuluggìa / Dirivazzioni

Stu sustantivu n sicilianu anticu veni di lu latinu "vènditus".

Palori currilati

vindituri, vindiri, vindicioni

Traduzzioni

Noti / Rifirenni

  • Statuti dâ citati di Girgenti, 1328