manu
Sicilianu
Sustantivu
manu s o pl f
- Estremità dî membra supiriuri di l’èssiri umanu, ca si adòpira pi nguantari o spustari li cosi.
- La manu havi cincu jìrita.
- Avanti chi si mancia, s’ hannu a lavari li manu.
- Na banna, quannu di na cosa orizzuntali si nni ponnu distìnguiri dui parti opposti.
- L’italiani guìdunu a manu dritta, li ngrisi guìdunu a manu manca.
- In sensu figuratu, n’aiutu.
- Brasi nun c’a facìa a mmuttari lu friggideri, e Peppi ci desi na manu.
- La manera di travagghiari di n’artista o d’un mastru, chi si po’ riscuntrari ntê sò òpiri.
- Nta stu quatru si vidi bona la manu di Rembrandt.
- Nta nu jocu chi si fa’ a turni, la jucata d’un sìngulu jucaturi o puru la siquenza dî jucati sìnguli di ogni jucaturi.
- Nta sta manu mi nisceru carti boni; po’ èssiri chi vìnciu sta vota.
Prununza
- [mànu]
- AFN: /ˈmanu/
Sillabbazziuni
mà | nu
Furma cunzigghiata
manu
Etimuluggìa / Dirivazzioni
Veni di lu latinu aquivalenti “manus”.
Pruverbi e mutti
- Na manu lava l’autra, e’ tutti dui làvunu la facci. Aiutànnusi a vicenna s’ottènunu risultati.
- Tira petri e ammuccia manu. Si dici di cù fa’ n’azzioni forti, però ppoi lu niga pi nun pagàrini li cunsiquenzi.
Palori currilati
puseri, manicuri, vrazzu, jìditu, gùvitu, maniscu, jisari manu, mettiri manu, livari manu, manu morta, a la manu
Traduzzioni
|
|
Noti / Rifirenni
- Ditirammu, Giuvanni Meli
- L'Orìgini di lu Munnu, Giuvanni Meli
Còrsu

Sustantivu
manu s f (o mani)
Prununza
- [manu]
- AFN: /ˈmanu/
- Sillabbazzioni: ma | nu
Etimuluggìa / Dirivazzioni
Veni di lu latinu "manus".